Θέλουμε γειτονιές, όχι τουριστικά θέρετρα
Ο τουρισμός -λένε- είναι η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας. Η συνεχιζόμενη ανάπτυξη του επιφέρει μια πληθώρα αλλαγών στο κοινωνικό, εργασιακό και φυσικό περιβάλλον. Αυτό σχετίζεται με μια σειρά κρατικών πολιτικών, οι οποίες προωθούν την Ελλάδα ως έναν must προορισμό είτε για αναψυχή, είτε για επενδύσεις. Η γεωγραφία του ελλαδικού τοπίου με τα πολλά νησιά, το μεσογειακό κλίμα και τα άπειρα παραδοσιακά χωριά καθώς και η πολιτιστική κληρονομιά μετατρέπονται σε εμπόρευμα προς άμεση κατανάλωση. Παράλληλα οι απλόχερες διευκολύνσεις του κράτους προς τους επενδυτές (αποκρατικοποιήσεις, golden visa, χαλαρή περιβαλλοντική πολιτική, θολό νομικό πλαίσιο για τη βραχυχρόνια μίσθωση, καμία προστασία στους ενοικιαστές) καθιστούν αυτή τη μικρή χώρα ως πόλο έλξης για το ιδιωτικό κεφάλαιο. Το φυσικό περιβάλλον θυσιάζεται στο βωμό της καπιταλιστικής και τουριστικής ανάπτυξης. Μείωση του ελεύθερου χώρου των παραλιών και ανέγερση περισσότερων ξενοδοχειακών και βιομηχανικών εγκαταστάσεων, δημιουργία αιολικών πάρκων και ανεμογεννητριών σε όλο και περισσότερες περιοχές, περαιτέρω εξορύξεις μεταλλευμάτων σε χερσαίο και θαλάσσιο έδαφος, θέτουν σε κίνδυνο τη βιοποικιλότητα του περιβάλλοντος και τη ζωή των ανθρώπων. Continue reading →